Krzyk

        Przytłoczon ciszą i bezczynem,

        Jestem jak smutny w zmierzchów mroczy,

        Jak bym się upił ciemnym winem

        I słodkie twe przypomniał oczy.

        Z ciemnością patrzą przerażone,

        Jak bajki snute w wieczór próżny.

        Chcą ciche być, a są szalone,

        Jak w ćmie puszczyka śmiech złowróżbny.

        Ach, smutny-m jest jak las północą,

        Gdzie się powiesił zbrodniarz blady,

        A pręty nagich drzew łopocą

        I lis się zwleka na wywiady.

        Precz, precz! Kto rzekł ci, że litości

        Sumieniu memu twojej trzeba!

        Że wyrzut ciężki we mnie gości

        I że innego nie znam chleba!

        Czemu mnie ścigasz przebaczeniem!

        Szczędź swej litości zbyt rozrzutnej!

        Najgłębszy smutek jest milczeniem,

        A skoro krzyczę tak, czym smutny?

Leopold Staff