Pokoje

(Fragment)

Piszę aby zapomnieć zapisuję moje kroki 
Aby zatrzeć po sobie ślady aby
Zagubić się i aby te wersy nie były
Niczym innym jak otwarciem ciszy

Nie usłyszeć więcej tego noża który od zawsze
We mnie pracuje
Serce

Wybaczcie mi że to wam mówię i sprawiam ból ale
Wiem to dobrze
Że cierpienie jest nie do wybaczenia
Ale to na was cierpię bolą mnie ludzie którzy
Nadejdą potem
Ale nie dlatego że tak jest lub będzie się tak wydawać

Bóg który nadejdzie kiedy już nie otworzę
Codziennej gazety z nieszczęściami z całego świata
Widzicie więc że jestem poraniony wszędzie
Już Nigdzie
Nie mam więcej miejsca na rany
Wybaczcie

Nikt nie znajdzie więcej pokojów Domy
Zostaną zburzone bo dzisiaj wiadomo
Jak wyburzać aby nie pozostał nawet ślad
Stopy
Nie tak jak było przed wiekami żaden sen
Faraonów lub geologicznych epok
Wnęka w której ktoś przeżył

O cudowny spokoju który nadejdziesz przychodź
Wielki śmiechu placu gdzie kiedyś żyłem
Wymiećcie zewsząd mój cień i moją słomę wymiećcie
Miłosierne wiatry wymiećcie
Mój oddech i moje słowo

Nie wybudujemy więcej cmentarzy
Nie będzie już więcej żałobnych śpiewów
To będzie koniec każdej barbarii
Och oby niebo było czyste i niewinne powyżej
Naszej nieobecności i naszego czasu
Nigdzie nie będzie zegara
I będzie pięknie

Pięknem tego piękna bez porównania
Gdzie nic nie jest kolorem a jedynie bielą
Płótna Pięknem
Tego piękna bez zmarszczki
I bez chmury Piękno
Z piękna ust ciemności
Dotknięte piękno bełkocącego kieliszka
Tak pięknie będzie umrzeć kiedy nadejdzie
Ten wieczór w końcu umrzeć wreszcie
Moja miłości na śmierć wreszcie wieczór nareszcie

Umrzeć

Wieczór zakwitających głogów na kresach zapachów
I nocy
Głęboki wieczór jak ziemia milknąca
Wieczór tak piękny że wierzyć będę aż do końca
Zasnąć snem z twoich ramion
W kraju bez nazwy bez snów i bez przebudzenia

To miejsce w nas w którym każda rzecz się rozpada

Louis Aragon, "Les chambres"